Bezpieczeństwo żywieniowe - C40 Miasta

Do 2050 roku 2.5 miliarda mieszkańców miast w ponad 1,600 miastach będzie mieszkać w krajach, w których przewiduje się spadek co najmniej jednej głównej uprawy

Zmiany klimatu wpłyną na miasta bezpośrednio, poprzez fale upałów, burze i podnoszące się wody, a także pośrednio ze względu na powiązania między miastami i otaczającymi je obszarami, a także między poszczególnymi miastami i odległymi lokalizacjami na całym świecie. Obszary miejskie i wiejskie są współzależne na wiele sposobów, ale jeśli istnieje jedna współzależność, która na co dzień dotyka każdego mieszkańca miasta, jest to żywność.

Produkcja żywności jest zarówno motorem zmiany klimatu, jak i jej ryzykiem. Produkcja rolna odpowiada za 11 procent globalnych emisji gazów cieplarnianych (GHG), a po uwzględnieniu dystrybucji żywności i użytkowania gruntów odsetek ten wzrasta do 30 procent. Jednocześnie sektor rolnictwa już teraz zmaga się ze skutkami zmiany klimatu w postaci większych wahań opadów, susz i innych ekstremalnych zjawisk, które sprawiają, że życie rolników staje się bardziej nieprzewidywalne i mają wpływ na produkcję i jakość rolnictwa. Jeśli jednak globalne emisje nie zaczną drastycznie spadać, zgodnie z celem porozumienia paryskiego, jakim jest ograniczenie wzrostu średnich temperatur na świecie do 1.5^oC, ta niestabilność rolnictwa będzie dopiero początkiem.

Przy nieograniczonych emisjach analiza The Future We Don't Want sugeruje, że 2,5 miliarda ludzi mieszkających w ponad 1,600 miastach doświadczy spadku produkcji rolnej. Do 2050 roku plony co najmniej jednej z czterech największych upraw – pszenicy, kukurydzy, ryżu lub soi – spadną o ponad 10 procent w krajach, w których znajdują się te miasta (patrz rysunek 1). Ten spadek może wywołać reakcję łańcuchową, która prowadzi do wzrostu cen żywności i zmniejszenia bezpieczeństwa żywnościowego w wielu miastach na całym świecie.

^{Rysunek 1 – Upadek rolnictwa: krajowy spadek plonów kukurydzy, ryżu, soi i / lub pszenicy w latach 2050. XXI wieku. Miasta położone w krajach, w których przewiduje się, że krajowe plony kukurydzy, ryżu, soi i/lub pszenicy pochodzące z opadów deszczu spadną o co najmniej -10 procent poniżej obecnych poziomów do lat 2050. XXI wieku.}

Jeśli plony spadną, zgodnie z prognozą Przyszłość, której nie chcemy, będzie to ogromne wyzwanie dla mieszkańców i władz lokalnych. W tym samym czasie, gdy zmiany klimatu spowodują spadek produkcji żywności, oczekuje się, że populacje miejskie będą nadal rosły w większości krajów świata – a zwłaszcza w krajach rozwijających się. Szacunki wskazują, że produkcja rolna będzie musiała wzrosnąć o około 50 procent, aby zapewnić wystarczającą ilość żywności do 2050 roku. Nie spadek o 10 procent. Aby zapewnić, że rozwijające się miasta będą miały wystarczająco dużo jedzenia w przyszłości, niezwykle ważne jest, aby obszary miejskie zaczęły już teraz zastanawiać się nad swoim długoterminowym bezpieczeństwem żywnościowym.

W tym samym czasie, gdy miasta muszą przygotowywać się na wstrząsy klimatyczne, które mają wpływ na ich dostawy żywności, miasta nie są biernymi obserwatorami. Obszary miejskie wpływają na wiele aspektów systemów żywnościowych i mogą zmieniać sposób działania systemów poprzez swoje strategie działań na rzecz klimatu. Zacznijmy od tego, że miasta mają ogromne uprawnienia zakupowe, które można wykorzystać do stymulowania rynku dla większej ilości lokalnych i ekologicznych produktów. Miasta zarządzają również dużymi przepływami odpadów i mogą zapewnić, że materiały organiczne są kompostowane i wykorzystywane jako zasoby. Tworząc centra dystrybucyjne, które ułatwiają wydajniejszą dystrybucję, przywódcy miast mogą zmniejszyć ślad węglowy swojego transportu żywności, a także zagwarantować lepszy i bardziej równy dostęp do produktów. Wreszcie, miasta nadzorują użytkowanie gruntów miejskich na potrzeby lokalnej produkcji i mogą zachęcać do większej produkcji lokalnej.

Wrażliwa droga od pola do stołu

Droga od rolnika do miejskiego konsumenta jest długa i kręta (rysunek 2), a skutki zmiany klimatu mogą zakłócić niektóre lub kilka z tych współzależnych powiązań. Czy to produkcja roślinna, transport, przetwarzanie, czy sprzedaż detaliczna; z wynikającymi z tego niedoborami żywności w miastach.

^{Rysunek 2 – Miejska sieć zaopatrzenia w żywność}

Podczas gdy sto lat temu duże, przemysłowe miasto, takie jak Paryż, 99 procent warzyw pozyskiwało lokalnie, według Yanna Françoise, szefa paryskiego działu ds. klimatu i energii, zależność miast od długich sieci dostaw jest dziś uderzająca. W ciągu ostatnich dwóch do trzech dekad ilość żywności transportowanej z obszarów wiejskich do miast wzrosła o 300 procent w Indiach, o 800 procent w Afryce i o 1000 procent w Azji Południowo-Wschodniej. W coraz bardziej zglobalizowanym świecie długie łańcuchy dostaw prawdopodobnie zostaną.

Długie łańcuchy dostaw nie są pozbawione korzyści; dywersyfikacja oznacza, że miasto jest mniej zależne lub narażone na wpływ określonego obszaru, upraw lub klimatu. Ale w świecie, w którym zmiany klimatu będą miały wszędzie bardziej znaczące i nieprzewidywalne skutki, a konkurencja o zasoby wodne, spadające zbiory, a także między konsumpcją krajową a eksportem produktów rolnych wzrośnie, miejskie systemy zaopatrzenia w żywność muszą uwzględniać szereg zakłóceń klimatycznych które mogą szybko doprowadzić do niedoborów żywności.

Niedobory, które z kolei podnoszą koszty, przez co podstawowe artykuły spożywcze mogą stać się niedostępne. Ubodzy mieszkańcy miast są szczególnie narażeni na zakłócenia w dostawach i późniejsze skutki dla kosztów żywności. Badania pokazują, że w krajach rozwijających się skrajnie biedne gospodarstwa domowe wydają od 48 do 85 procent swoich dochodów na żywność. Na całym świecie miliony ludzi mieszkających w miastach mają tak niskie dochody, że każdy wzrost cen podstawowych artykułów żywnościowych zagraża ich zdrowiu i statusowi odżywienia. Kobiety są szczególnie narażone na takie wstrząsy, nie tylko stają się najuboższymi z biednych, reprezentując 70 procent z 1.3 miliarda ubogich na świecie, ale także dlatego, że kobiety są szczególnie skłonne do pomijania posiłków lub jedzenia mniejszej ilości w porównaniu z innymi członkami rodziny, kiedy brakuje żywności lub ceny idą w górę.

Niedobór żywności może również prowadzić do konfliktów. Kiedy ceny podstawowych produktów zbożowych, takich jak pszenica, kukurydza i ryż, znacznie wzrosły w latach 2007-2008, wywołały niepokoje w wielu krajach. W Bangladeszu tysiące robotników zbuntowało się w pobliżu Dhaki, niszcząc pojazdy i niszcząc fabryki, jednocześnie wyrażając swój gniew z powodu rosnących cen żywności i niskich płac. W tamtym czasie były przypadków protestów w 15 powiatach w Afryce, Ameryce Południowej i Azji z powodu podwyżek cen żywności. W Burkina Faso gwałtowny wzrost cen doprowadził do zamieszek w kilku częściach kraju, zanim tysiące demonstrantów przemaszerowało do stolicy Wagadugu, aby zmusić rząd do subsydiowania kosztów niektórych zbóż.

„Chcemy stworzyć więcej możliwości zrównoważonej i odpornej działalności rolniczej na obszarach wiejskich Quito, które obejmują kryteria zmiany klimatu”. – Verónica Arias, Sekretarz ds. Środowiska w Quito

Wpływ klimatu

Jeśli niedobory żywności związane ze zmianami klimatycznymi i wynikające z nich wysokie ceny mogą prowadzić do konfliktów; konflikt może z kolei prowadzić do ograniczenia produkcji rolnej; co wydarzyło się w kolumbijskim mieście Medellín. Według Światowego Forum Ekonomicznego i Centra Zasobów ds. Rolnictwa Miejskiego i Bezpieczeństwa Żywnościowego, przemoc związana z narkotykami w latach 1990. zmusiła uchodźców wiejskich do migracji do Medellín w poszukiwaniu bezpieczeństwa. Ta migracja ze wsi do miast przyczyniła się do tego, że 76 procent żywności w regionie pochodzi ze źródeł zewnętrznych, mimo że 70 procent terytorium departamentu Antioquia to tereny wiejskie. Uciekając przed biedą i niepewnością, migranci musieli zmagać się z osiedleniem się w niektórych z najbiedniejszych społeczności miasta. Okolice, w których dostęp do żywności i usług był ograniczony, co skutkowało niestabilnymi i często wysokimi cenami produktów niskiej jakości.

Według Estebana Gallego Restrepo, dyrektora technicznego w Jednostce ds. Bezpieczeństwa Żywnościowego w Medellín, najuboższe gospodarstwa domowe w mieście, sklasyfikowane w warstwie 1, płacą dwa razy więcej za żywność najniższej jakości niż najbogatsze, w warstwie 6, płacą za najwyższą jakość produktu. Ta nierówność staje się szczególnie dotkliwa, gdy skutki klimatyczne, takie jak susze, zmniejszają podaż podstawowych towarów lub powodzie i lawiny błotne zakłócają produkcję i transport żywności do doliny, w której znajduje się Medellín. Miasto jest zatem bardzo podatne na wahania rynkowe i zakłócenia w łańcuchu dostaw.

W sąsiednim Ekwadorze stolica kraju, Quito, od lat 1990. rozszerzył się na okoliczne doliny i zbocza. W trakcie tej ekspansji miejskiej usługi i infrastruktura miały trudności z nadążaniem za wzorcem rozrostu o małej gęstości zaludnienia, co spowodowało wzrost niedoboru żywności w biednych społecznościach. Jednocześnie od 85 do 90 procent żywności spożywanej w tym andyjskim mieście pochodzi z importu z pozostałej części Ekwadoru i spoza niego, poinformowała pani Arias z Sekretarza ds. Środowiska. Długie łańcuchy dostaw żywności oznaczają, że konsumpcja żywności odpowiada za 40 procent śladu ekologicznego Quito.

Poprawiając bezpieczeństwo żywnościowe Quito i zachęcając do większej produkcji na obszarach wiejskich Dystryktu Metropolitalnego, Quito może osiągnąć wiele celów. Skupiając się na żywności, miasto może zmniejszyć swój wpływ na środowisko, dostosować się do zmian klimatu, a także poprawić zdrowie, odżywianie i perspektywy ekonomiczne mieszkańców miast i wsi. „Należy zauważyć, że nie myślimy tylko o mieście, ale o całym terytorium, otaczającym miasto i prawidłowym funkcjonowaniu wszystkich usług ekosystemowych i produkcyjnych” – powiedziała pani Arias.

„Musimy wziąć wszystko pod uwagę… nie jest łatwo, nie jesteśmy pewni, czy wszędzie nam się uda; ale jeśli mówimy o wodzie, musimy rozmawiać o jedzeniu, musimy rozmawiać o rolnictwie, musimy rozmawiać o wszystkim”. – Yann Françoise, szef paryskiego działu klimatu i energii

Bezpieczeństwo żywnościowe to nie tylko wyzwanie dla rozwijającej się gospodarki. Zdaniem Françoise, po drugiej stronie Atlantyku, w Europie, Paryż planuje bardziej zrównoważony miejski system żywnościowy, oparty zarówno na kwestiach łagodzenia zmiany klimatu, jak i adaptacji. Paryżanie mogą nie ryzykować obejścia się bez obiadu i mają wystarczająco wysokie dochody, aby przetrwać znaczne zmiany cen, ale miasto planuje przyszłość, w której Paryż będzie musiał pracować na wielu frontach, aby zdywersyfikować swoje źródła rolne, jak ochrona przed wpływem klimatu w domu i na całym świecie, a także zmniejszyć zależność od zewnętrznych zasobów wodnych. Biorąc pod uwagę rosnące zużycie wody w innych francuskich regionach, obok przemysłu i rolnictwa, „wiemy, że w przyszłości, w ciągu najbliższych 20-30 lat, na północy Francji będzie rywalizacja o zasoby wodne”, powiedział Françoise .

Uprawiając lokalnie więcej żywności, miasto może połączyć kilka obszarów polityki, zmniejszając ślad węglowy związany z niektórymi praktykami rolniczymi, minimalizując odległość, na jaką transportowana jest żywność, i poprawiając efektywność zużycia wody. „Musimy wziąć wszystko pod uwagę”, nalegał pan Françoise, „to nie jest łatwe, nie jesteśmy pewni, czy wszędzie nam się uda; ale jeśli mówimy o wodzie, musimy rozmawiać o jedzeniu, musimy rozmawiać o rolnictwie, musimy rozmawiać o wszystkim”.

Karmienie naszych miast

Jak wskazują doświadczenia Medellín, Quito i Paryża, systemy żywnościowe oddziałują na szereg kwestii społecznych i ekonomicznych, takich jak łagodzenie zmiany klimatu, nieformalne osiedla, brak infrastruktury miejskiej i zaopatrzenia w wodę. Bezpieczeństwo żywnościowe jest problemem globalnym, a zmiana klimatu grozi zakłóceniem status quo w miastach na całym świecie.

Uznając ryzyko dla swoich dostaw żywności, Medellín był pionierem opracowanie planu bezpieczeństwa żywnościowego 20 lat temu. Obecnie miasto koncentruje się na zrównoważonych i sprawiedliwych wiejskich i miejskich łańcuchach dostaw. Celując w cztery gminy o niskich dochodach, w których pan Gallego Restrepo wyjaśnił, że „w mieście można znaleźć najgorsze warunki – zdrowie, lokalizacja, miejsca pracy, wszystko”. Samorząd ma na celu połączenie tych dzielnic z biednymi, drobnymi rolnikami z otaczającego departamentu Antioquia. Celem jest obniżenie kosztów dla konsumentów miejskich o 17 do 18 procent i zapewnienie miejskiego dostępu do wysokiej jakości żywności, przy jednoczesnym zwiększeniu dochodów rolniczych o 10 procent, poprzez wyeliminowanie pośredników; wraz z usprawnieniem transportu. W ramach realizowanego od dwóch lat programu rolnicy otrzymują również porady dotyczące upraw i technik; biorąc pod uwagę wpływ klimatu.

Nowe rynki zostały zbudowane w komuny, zarządzanych przez lokalne stowarzyszenia, powstają centra dystrybucyjne. Podaż i popyt są dopasowywane, na przykład, za pomocą ciężarówek, które dostarczają towary konsumpcyjne na obszarach wiejskich, zanim wrócą do miasta puste. Aby sprawdzić, czy program przebiega zgodnie z planem, firma Medellín ściśle monitoruje szeroki zakres wskaźników; opracowanie dowodów, które można wykorzystać do zainspirowania podobnych programów w innych miastach. Jeśli chodzi o długoterminową perspektywę, „stworzyliśmy projekt, ale wiemy, że nie będziemy go prowadzić przez cały czas” – powiedział Gallego Restrepo, wskazując, że władze miasta ostatecznie przekażą pełne zarządzanie lokalnym stowarzyszeniom.

I kto wie, może program może mieć również szersze implikacje? Ponieważ Kolumbia wychodzi z procesu pokojowego po długim konflikcie wewnętrznym, pan Gallego Restrepo skomentował, że byli partyzanci będą musieli coś zrobić. Dlaczego nie zaopatrzyć Medellín's komuny wysokiej jakości, lokalnie produkowanej żywności i jednocześnie pomóc miastu poprawić reakcję na wstrząsy?

W Quito miasto wspiera rolników zarówno wiejskich, jak i miejskich za pośrednictwem dwóch różnych programów promujących alternatywne i zrównoważone podejście do gospodarowania gruntami. AGRUPAR (Agricultura Urbana Participativa), program skupiający się na rolnikach miejskich, ma na celu wdrożenie zrównoważonych i ekologicznych praktyk w mieście, przy jednoczesnym wzmocnieniu umiejętności zarządzania i mikroprzedsiębiorstw miejskich rolników z Quito. Program rozpoczął się w 2002 r., aby dać rodzinom o niskich dochodach szansę na poprawę zdrowia i odżywiania, i przekształcił się w narzędzie lokalnego rozwoju gospodarczego i odporności miast. Inicjatywa zapewnia nasiona i sadzonki, prowadzi szkolenia techniczne w zakresie produkcji rolnej i komercjalizacji, a także zapewnia wolne miejsca na terenie miasta, w których lokalni rolnicy, przede wszystkim kobiety, młodzież i osoby starsze spoza formalnej gospodarki, mogą sprzedawać swoje produkty. AGRUPAR pomógł drobnym rolnikom z Quito zarówno zwiększyć plony, jak i poprawić warunki życia. Według Raport 2016 AGRUPAR i rady miasta Quito, program zjednoczył około 4000 rolników miejskich, podmiejskich i wiejskich i wygenerował 500,000 XNUMX kilogramów rocznych produktów ogrodniczych.

Celem Quito jest lokalna produkcja 30-40 procent żywności, głównie na obszarach wiejskich regionu. „Chcemy stworzyć więcej możliwości zrównoważonej i odpornej działalności rolniczej na obszarach wiejskich Quito, które obejmują kryteria zmiany klimatu” – powiedziała pani Arias. Aby wzmocnić powiązania między obszarami wiejskimi i miejskimi, miasto prowadzi projekt wiejski, który koncentruje się na zrównoważonych praktykach rolniczych i ochronie lasów.

Jeśli chodzi o Paryż, zintegrowane działania miasta na rzecz klimatu rozpoczęły się od szeroko zakrojonej, całorocznej ankiety, w ramach której lokalni urzędnicy przeprowadzili wywiady z długą listą naukowców i partnerów, aby uzyskać całościowe zrozumienie mocnych i słabych stron miasta, według Françoise. Obecnie Paryż bada szereg polityk mających na celu zwiększenie lokalnej produkcji żywności, począwszy od tanich ulicznych targowisk z lokalnie uprawianymi produktami ekologicznymi, a skończywszy na zamówieniach publicznych, które mają na celu znaczną część z 5 milionów posiłków spożywanych codziennie w mieście. Dzięki lepszym zakupom miasto może zarówno ograniczyć emisje, jak i zaoszczędzić fundusze publiczne.

Wśród inicjatyw związanych z bezpieczeństwem żywnościowym znajduje się plan utworzenia do 33 r. 2020 hektarów rolnictwa miejskiego w granicach Paryża. Paryscykulturowcy w 2016. Pod programmiejskie działki rolne zostały przydzielone w drodze przetargu, w którym ludzie mogli zgłaszać swoje miejskie projekty rolnicze. Plan obejmuje również 125 wspólnych ogrodów, które są powierzone określonym stowarzyszeniom w celu rozwijania więzi społecznych. To mały pierwszy krok, ale do 2050 r. miasto chce, aby 25 procent dostaw żywności pochodziło z regionu Île-de-France, w którym znajduje się Paryż.

Łagodzenie zmiany klimatu i dostosowywanie się do niej idą ręka w rękę w podejściu Paryża do bezpieczeństwa żywnościowego. Oprócz zmniejszenia zależności Paryża od zewnętrznych źródeł wody, jedną z korzyści klimatycznych płynących z produkcji większej ilości żywności w regionie jest zmniejszenie śladu węglowego łańcucha dostaw. Obecnie żywność konsumowana w Paryżu pokonuje średnio 600 km, z czego 75 procent odbywa się drogą. Aby jednak ograniczyć emisje z rolnictwa i poprawić odporność miasta na wpływ klimatu, Paryż musi współpracować z rolnikami w celu stworzenia obopólnie korzystnych rozwiązań, a także z rządem krajowym i Unią Europejską. Podczas gdy prawie wszystkie warzywa w Paryżu pochodziły z regionu metropolitalnego sto lat temu, dziś liczba ta wynosi marne 2 procent. Dlaczego? Częściowo dlatego, że rolnikom z Île-de-France bardziej opłaca się uprawiać kukurydzę i pszenicę na paszę dla zwierząt, podsumował Françoise. Kwestia, która jest w dużej mierze poza kontrolą europejskich władz miejskich.

Miasta takie jak Medellín, Quito i Paryż przyjęły różne podejścia do rozwiązywania problemów związanych z bezpieczeństwem żywnościowym w miastach, w oparciu o własne, unikalne konteksty lokalne. Łączy je to, że zaczęły dostosowywać się do obecnego i przyszłego wpływu klimatu na produkcję rolną, często łącząc ze sobą politykę łagodzenia i adaptacji. Przez ograniczenie emisji już dziś, miasta te zapewniają, że w przyszłości będą potrzebować mniej adaptacji do zmiany klimatu i że scenariusz przyszłości, której nie chcemy, z utrzymującymi się wysokimi emisjami, pogarszającymi się skutkami klimatycznymi i znacznym spadkiem plonów rolnych, nie musi stać się rzeczywistością.

Zróżnicowane wysiłki trzech miast stanowią przykład możliwości, jakie mają decydenci miejscy, aby poprawić bezpieczeństwo żywnościowe swoich mieszkańców w czasach zmian klimatu. W świecie charakteryzującym się rosnącymi temperaturami, suszami, wahaniami opadów i innymi ekstremalnymi zjawiskami klimatycznymi, które zmniejszają plony, zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego jest kwestią zdrowia, bezpieczeństwa publicznego i sprawiedliwości społecznej. W miarę jak wpływ klimatu staje się coraz bardziej widoczny, miejskie systemy żywnościowe muszą stać się bardziej odporne, a zapewnienie tego zależy od władz miejskich.

Ta treść pochodzi z 2018 roku. Zobacz pełny raport „Przyszłość, której nie chcemy”..

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ „PRZYSZŁOŚCI, KTÓREJ NIE CHCEMY”.